Waar ik graag aandacht aan wil geven is hoe lang emoties bij je blijven ook al denken we dat we het al lang een plekje hebben gegeven.
Meestal is dit een rationeel plekje, we zijn er erg goed in om gebeurtenissen in ons leven een rationeel plekje te geven.
Het is gebeurt, het was vreselijk, verdrietig, hartverscheurend, maar nu is alles toch goed?
Er is nu toch niets om verdrietig over te zijn?
Ook ik heb zo jarenlang diep verdriet geen recht van bestaan gegeven.
8 maart 1971 ben ik geboren in een vroedvrouwenschool te Heerlen, mijn moeder is direct na mijn geboorte vertrokken.
Ik geloof niet dat mijn moeder ook maar 1 dag heeft kunnen genieten van haar zwangerschap.
4 maanden later op 9 juli werd ik opgenomen in een pleeg gezin dat mij 4 jaar later mocht adopteren.
De emotionele stress is al die tijd bij me gebleven.
Zolang ik mij kan herinneren ben ik voor mijn geboortedag een periode in een sombere stemming. Als kind was ik vaak ziek op mijn verjaardag.
Maar lange tijd kreeg die somberheid geen recht van bestaan.
Ik moest toch blij zijn met wat ik had. Het was al zo lang geleden....Ik moest mezelf niet zo mee laten slepen door emoties.
Emotionele verwerking (in die tijd nog erg onbekend) was een weg die ik zelf mocht ontdekken.
Door emotionele verwerking echt ruimte te geven mag er eindelijk eerlijk gevoeld worden wat er is. Zonder oordeel of verantwoording met een verhaal hoeven af te leggen over de emoties die uit de diepte omhoog komen.
8 maart wordt ik 54, ik huil en lach.
Want als ik ergens dankbaar voor ben is het wel mijn eigen sensitiviteit en dat ik emotionele veiligheid mag helpen terug brengen op deze wereld.
Sensitiviteit die o.a is ontstaan, zo zegt men door langdurige emotionele stress in de buik van de moeder.
Door mijn sensitiviteit ervaarde ik bewust veel last van onverwerkte emoties en werd het ontdekken van emotionele verwerking een deel van mijn levensproject.
En zo is de cirkel weer rond.
Liefs Lilian.