Het leven breekt alleen wat niet leeft….
Maandagmorgen 11:30 in mijn badjas op de bank.
Gisteren zei mijn lief: dit leven verdien je niet.
Hij is een schat, met een hart vol liefde.
Hij denkt dat mijn leven uit elkaar valt.
Maar mijn leven is verrijkt.
En ja het een en ander viel uit elkaar, en ja dat was en is intens.
Er leefde nog een compleet Titanic orkest in mij dat niet wilde toegeven aan het zinkende schip.
Dat probeerde te redden wat er te redden viel, op welke manier ook.
Als je lief breekt en tot de bodem gaat.
Als je de twinkeling uit de ogen van je kind ziet vetrrekken.
Als het leven je breekt.
Dan is dat een uitnodiging van het leven zelf.
Het leven breekt alleen wat niet leeft.
En ik kan hier een heel boek wijden aan het ontbreken van de juiste zorg, een emotionele bedding, het ontbreken van aandacht en aanwezigheid.
De druk, het onbegrip, systemen die niet werken, maar dat weten we toch al lang. Het enige waar ik echt verandering in kan brengen is mijn innerlijke wereld. Dus waarom focussen op de tekorten in de externe wereld?
Het leven breekt alleen wat niet leeft.
Het brak mij als moeder die niet leefde toen haar kind langzaamaan in zichzelf verdween.
Het brak mij als vrouw die niet leefde toen mijn man begon te breken.
Er brak telkens een stukje af, dat niet leefde.
En ja dat is intens en soms eenzaam en alleen, het brengt alles naar de oppervlakte wat niet leeft, wat verdoofd is, niet aanwezig is, zich schaamt, zich schuldig voelt, doodsbang is, zwaar en lethargisch is.
Het brengt diepe emotionele pijn, herinneringen (niet persé) van dit leven, weerstand en spanning.
Maar het leven breekt alleen wat niet leeft.
En het leven zorgt voor alles.
Elke keer als het leven mij brak, kwam er werkelijk iets in mij tot leven.
Het gaat niet om het ontbreken van, het gaat om het breken.
Een natuurlijk proces, en alles wat breekt is als een voedingsbodem voor het nieuwe wat tot leven komt.
Een oneindige cycles van leven en de niet fysieke dood.
Liefs Lilian